Creativiteit vinden in loslaten

(Scroll down for English text)



Toen ik mijn idee om overwoekerende natuur te gaan fotograferen wilde vormgeven op een staal stortplaats, was ik in eerste instantie volledig uit het veld geslagen. Ik liep het terrein op en zag niets anders dan grote stalen gieken van hijskranen, enorme betonblokken, zware ijzeren kettingen, staal, staal en nog eens staal. Het was gewoonweg overweldigend. Was dit nou mijn goede idee geweest? Kon ik hier wel iets mee?

Een beetje verdwaasd liep ik rond over het terrein en liet het op me inwerken. Niet zeker van mijn zaak pakte ik toch mijn camera en begon wat te schieten. In eerste instantie maakte ik overzichtsfoto’s van de chaos van staal en beton. Met die foto’s zou ik niks kunnen, maar ik was er nu toch dus dan maar iets proberen.

De gejaagdheid van ‘Ik moet nu echt een aantal werken maken die in de serie passen!’ werd verdrongen door teleurstelling. Ik dacht dat ik niet de juiste locatie had gevonden en weer op zoek moest naar een andere. Ik gaf het eigenlijk al op. En juist dat opgeven bleek een zegen. De gejaagdheid verdween.

De eerste aanblik van het staal terrein deed me de moed in de schoenen zakken.

(C) Françoise Vaal Photographic Arts+

Ik besloot van de hervonden rust gebruik te maken om dan maar te maken wat ik zag, ook al zou het niet in mijn serie passen die ik voor ogen had. Ik pakte mijn statief, schroefde de camera met zoomlens er op en speurde het gebied af. En toen gebeurde het. In de zoeker verscheen een heel klein stilleven, een fotografisch pareltje.

Ik dacht niet meer na over prestaties, ik keek en keek en keek. De brede blik werd vervangen door een ingezoomde blik. Ineens wist ik hoe ik dit terrein moest benaderen. Tussen het grote staal en beton door moest ik juist gaan kijken naar het kleine. Zo klein als het ene blaadje dat zonlicht probeert op te vangen onder een struik. Dat blaadje is Improvisation geworden. Het was maar 5 cm groot en probeerde de gele stalen balken te ontwijken om een paar zonnestralen op te vangen.

Ik noemde het ‘improvisatie’ omdat ik hier zag waar de natuur zo goed in is. Als het niet op een gewone manier kan, dan maar op een andere manier. Maar groeien zal het! De wil om te leven is zo krachtig, dat het altijd een weg zoekt om te kunnen groeien en worden wat het in de kern is. Improvisatie is onontbeerlijk.

Ik had ook geïmproviseerd. Ik was gekomen met het idee om iets ‘groots’ te fotograferen, was teleurgesteld, moest mijn verwachtingen noodgedwongen loslaten en improviseerde ter plekke. Mijn wil om te fotograferen was kennelijk zo krachtig dat het een weg zocht. Mijn blik transformeerde van groot naar klein en The Final Takeover serie werd geboren.

Wat kan de natuur toch een irritante leraar zijn 😉

Françoise

Finding Creativity in Letting Go

Fine Art Nature Art

When I wanted to bring my idea of photographing overgrown nature to life in a steel dumping ground, I was initially completely taken aback. I entered the area and saw nothing but massive steel booms of cranes, enormous concrete blocks, heavy iron chains, steel, steel, and more steel. It was simply overwhelming. Was this really my good idea? Could I work with this?

A bit dazed, I wandered around the site and let it sink in. Uncertain, I still picked up my camera and started shooting. Initially, I took overview photos of the chaos of steel and concrete. I wouldn't be able to use those photos, but I was there anyway, so I might as well try something.

The urgency of "I really need to create a number of works that fit into the series now!" was replaced by disappointment. I thought I hadn't found the right location and needed to search for another. I was actually giving up. And precisely that giving up turned out to be a blessing. The urgency disappeared.

I decided to make use of the regained calm to capture what I saw, even if it wouldn't fit the series I had envisioned. I grabbed my tripod, attached the camera with a zoom lens, and scanned the area. And then it happened. In the viewfinder appeared a very small still life, a photographic gem.

I stopped thinking about achievements, I looked and looked and looked. The wide view was replaced by a zoomed-in perspective. Suddenly, I knew how to approach this terrain. Amidst the large steel and concrete, I needed to focus on the small. As small as the single leaf trying to catch sunlight under a bush. That leaf became "Improvisation." It was only 5 cm tall and was trying to dodge the yellow steel beams to catch a few sun rays.

I called it "improvisation" because I saw nature excelling in this. If it can't do it in a conventional way, it finds another way. But it will grow! The will to live is so powerful that it always seeks a path to grow and become what it is at its core. Improvisation is indispensable.

I had improvised too. I came with the idea of photographing something "grand," was disappointed, had to let go of my expectations, and improvised on the spot. My will to photograph was evidently so strong that it found a way. My perspective transformed from large to small, and "The Final Takeover" series was born.

Nature can indeed be an annoying teacher 😉

Françoise