I didn’t set out to become a tree hugger, but the beech trees had other plans.

This morning, I went back to a forest of beeches, smooth-barked giants that feel like old friends who’ve been waiting patiently while I ran around living a noisy, distracted life. Standing among them again, it was like walking into a reunion: no small talk, no awkward pauses, just an unspoken welcome.

There’s a comfort in these woods that’s hard to put into words. The beeches don’t judge, don’t hurry, don’t ask for anything. They just are. And being with them, I remember that maybe that’s enough for me too.

Confession: I Once Wrote a Guide to Hugging Trees

Some years back, I wrote a blog post called “Become a Serious Tree Hugger in 7 Steps.” Yes, I realize how that sounds—woo-woo, a little out there. Breathing with trees? Asking their permission? It’s the kind of thing that makes skeptics roll their eyes.

And yet, that post ended up reaching tens of thousands of readers. Apparently, I wasn’t the only one who felt there might be something more going on between us and the trees. People recognized themselves in it, or at least felt a tug of curiosity.

The gist of it:

1. Go outside. (Yes, you have to leave the Wi-Fi.)
2. Pick a tree that attracts you, its bark, its shape, or simply its presence.
3. Stand beside it, and silently ask permission to connect. If it feels wrong, try another tree (this is very important!)
4. Hold your breath until you really need to inhale, then touch the tree.
5. Breathe calmly while keeping that connection.
6. Release, repeat, and give it at least ten minutes. Remember: your carbon dioxide becomes the tree’s food; the tree’s oxygen becomes your lifeline. You are connected.
7. Notice what’s shifted. Do you feel calmer, more grounded, maybe even oddly grateful?

If you end up hugging the tree, well, congratulations. You’re a tree hugger!

Back to the Beech Woods

Today, standing in front of a tall beech, I put my own old advice to the test. I held my breath, placed my hand on the cool, smooth bark, and fell into that rhythm: release, inhale, touch, repeat.

Somewhere in those minutes, the noise in my head softened. My chest felt lighter. The tree didn’t laugh at me or roll its eyes, it just stood there, solid and silent, exactly as it always has. And in its steadiness, I found my own.

When I first wrote that blog, I thought it was just a playful experiment. A little woo-woo exercise in connecting with nature. But the fact that it struck a chord with so many people tells me there’s real truth in it.

The trees don’t care if you feel silly. They don’t care if you call it “tree hugging” or just “breathing in the woods.” They just keep offering oxygen, stillness, and perspective. And all we have to do is show up, breathe with them, and let ourselves remember what it means to belong.

 If you were to hug a tree, which one would it be—and would you admit it publicly?

Françoise

NL:  -------------

Ik was nooit van plan een boomknuffelaar te worden, maar de beuken hadden andere plannen.

Vanmorgen ging ik terug naar een beukenbos — gladschorsige reuzen die voelen als oude vrienden, die geduldig hebben gewacht terwijl ik rondrende in een luidruchtig, afgeleid leven. Tussen hen staan was alsof ik een reünie binnenliep: geen smalltalk, geen ongemakkelijke stiltes, alleen een onuitgesproken welkom.

Er is een troost in dit bos die moeilijk in woorden te vangen is. De beuken oordelen niet, haasten niet, vragen niets. Ze zijn gewoon. En als ik bij hen ben, herinner ik me dat dat misschien ook voor mij genoeg is.

Bekentenis: ik schreef ooit een handleiding voor het knuffelen van bomen

Een aantal jaar geleden schreef ik een blogpost met de titel “Word een Serieuze Boomknuffelaar in 7 Stappen.”
Ja, ik weet hoe dat klinkt — zweverig, een beetje vreemd. Ademhalen met bomen? Hun toestemming vragen? Het is precies het soort ding waar sceptici hun ogen van rollen.

En toch bereikte die post uiteindelijk tienduizenden lezers. Blijkbaar was ik niet de enige die voelde dat er iets diepers speelt tussen ons en de bomen. Mensen herkenden zichzelf erin — of voelden op zijn minst een vleugje nieuwsgierigheid.

De kern ervan:

1. Ga naar buiten. (Ja, je moet de wifi achterlaten.)
2. Kies een boom die je aantrekt — door zijn schors, zijn vorm, of gewoon zijn aanwezigheid.
3. Ga naast hem staan en vraag in stilte om verbinding te mogen maken. Voelt het niet goed? Probeer dan een andere boom (heel belangrijk!).
4. Houd je adem in tot je echt moet inademen, en raak dan de boom aan.
5. Adem rustig terwijl je die verbinding vasthoudt.
6. Laat los, herhaal, en neem er minstens tien minuten voor. Vergeet niet: jouw koolstofdioxide wordt het voedsel van de boom; de zuurstof van de boom wordt jouw levensadem. Jullie zijn verbonden.
7. Merk op wat er is verschoven. Voel je je rustiger, meer gegrond, misschien zelfs dankbaar?

En als je uiteindelijk de boom omhelst — gefeliciteerd. Je bent officieel een boomknuffelaar.

Terug in het beukenbos

Vandaag, terwijl ik voor een hoge beuk stond, besloot ik mijn eigen oude advies uit te proberen. Ik hield mijn adem in, legde mijn hand op de koele, gladde schors en viel in dat ritme: loslaten, inademen, aanraken, herhalen.

Ergens in die minuten werd het stiller in mijn hoofd. Mijn borst voelde lichter. De boom lachte me niet uit, rolde niet met zijn ogen — hij stond er gewoon, stil en stevig, precies zoals altijd. En in zijn standvastigheid vond ik de mijne terug.

Toen ik die blog destijds schreef, dacht ik dat het gewoon een speels experiment was. Een licht zweverige oefening in natuurverbinding. Maar het feit dat het bij zoveel mensen iets raakte, vertelt me dat er iets echts in zit.

De bomen kan het niets schelen of je je een beetje belachelijk voelt. Het maakt ze niet uit of je het “boomknuffelen” noemt of gewoon “ademhalen in het bos.” Ze blijven zuurstof, stilte en perspectief aanbieden. En alles wat wij hoeven te doen, is verschijnen, met ze ademen, en onszelf herinneren aan wat het betekent om ergens bij te horen.

Als jij een boom zou omhelzen, welke zou het zijn — en zou je het hardop durven toegeven?

Françoise