Under normal conditions, your senses don’t lie. If you’ve ever visited a house of mirrors, you know they can be fooled, but only when we’ve built the illusion ourselves. The mind plays tricks more subtly. It can fool you for years, and worse, convince you that what you’re thinking is reality.

If that thought lifts you up, fine. But most of the time, we believe the ones that quietly chip away at us.

Humans can do something remarkable: we think in symbols, words, and abstract ideas. It’s a neat trick, but also a dangerous one. We start treating words like facts. Say “I don’t feel well” ten times, and your body will start to agree. Thoughts begin to override the senses. We make assumptions and rarely check if they’re true. With the speed of daily life, who has time to investigate every passing idea?

Nature doesn’t work that way. It doesn’t use words or slap labels on things. No labels means no judgment. Nature is always in the present. It speaks in color, scent, temperature, vibration, movement, stillness. It’s tuned for harmony, not opinions. It’s had a few million years to get it right. Humanity, driven by language and ideas, hasn’t done nearly as well. We’re not great at maintaining balance—within ourselves or with the world.

“Nature never deceives us; it is always us who deceive ourselves.”
– Jean-Jacques Rousseau

“I think I feel like…”
Nope. That’s not how it works. You’re either feeling or you’re thinking. Ideally, you feel first and let the thought come after.

Most of us have had a moment when something stirs inside and there are no words for it. That’s where it gets tricky. The unfamiliar invites doubt. Doubt calls in the mind to explain or justify the feeling. Soon, you’ve talked yourself out of trusting it. That’s how we start abandoning ourselves.

Some even say, “I feel this way, but I know it’s not true.” That’s a contradiction. Your senses are giving you real information. If a situation makes you feel unsafe, that feeling is true for you. The fact that others don’t share it doesn’t make it false. Dismissing your own senses to follow someone else’s opinion is common—and corrosive.

Clients often told me, “I felt it, but I didn’t listen.” That’s the point. You’re supposed to listen. You’re supposed to notice the difference between a thought and a true feeling. That’s how you learn to trust yourself.

Here are a few examples from my counseling practice:

1. Motorcycles and the Art of Feeling
Erik was reeling after a divorce. He couldn’t stop replaying the arguments in his head. He understood what had happened—logically—but he didn’t feel better. He was stuck in thought.

So I asked him, “What used to make your senses come alive?” It took a while, but something flickered.

“I felt amazing riding my motorcycle,” he said. “Leaning into the curves, wind in my face, rain soaking my helmet. That’s when I felt alive.”

Then came the punch: “I sold the bike when the kids were born. I thought that was the responsible thing to do.”

The look on his face was shame, then clarity. He’d traded real, vital feelings for a belief about what fathers are supposed to do.

He had also stopped listening to music, walking the beach at sunset, treating himself to one very fancy dinner a year. Not because he didn’t want to—but because those pleasures didn’t fit the image of who he thought he had to be.

When Erik saw this clearly, something shifted. He booked a table at a Michelin-starred restaurant. He test rode a new bike. The heavy thoughts loosened. He returned to himself, one sense at a time.

2. Whose Fear Are You Living?
Birgit came to talk about her mother. The relationship was tense, full of nagging and clashing views. It turned out her mother saw the world as a dangerous place. That fear had shaped Birgit’s childhood.

“She never let me play in the forest,” Birgit told me. “Afraid I’d get hurt or dirty. I used to think she was protecting me. But now I see—she was afraid she couldn’t handle it. It wasn’t really about me.”

We went to the forest together after a storm. The path was muddy. I asked her what she felt.

“I want to stomp in that mud like a child,” she said, grinning.

“What’s stopping you?”

“In the past, my mother’s voice would have. Now—nothing.”

She jumped in. The squish of it, the smell of wet earth, the weight of her boots—it brought her straight into her body. Into her own senses. She’d been following someone else’s fear for years. That day, she left it behind in the mud.

3. When Words Fall Short
Eduard and Bianca were stuck. Eduard was quick with words. Bianca wasn’t. He kept saying he wanted to feel loved, but only accepted verbal proof. I pointed out the contradiction. He wanted to feel something, but demanded words to make it real.

When did he last feel loved?

“When she made my favorite dinner,” he said.

It wasn’t the sentence, “I love you,” that moved him. It was the warmth of a familiar taste. The comfort. The care.

Bianca expressed herself through action. Once they saw that, the stalemate broke. He stopped expecting speeches. She stopped feeling inadequate. They found each other again—through the senses, not through talking it to death.

And Then There’s Art.
Art doesn’t try to explain. It bypasses the mind and speaks to the body first. Before you understand it, you feel it. A painting hits you in the chest. A sound pulls at something wordless in you. Then the brain arrives, a little late, trying to make sense of what just happened.

That’s why I make the kind of art I do. I work with wild, rugged landscapes—geysers, deserts, mountains—and turn them into portals. Not metaphorical ones. Visual ones. Openings that suggest there’s something just beyond what we see. I build these worlds in mixed media, combining photography, paint, and texture until something else shows up. Something you can’t name but can feel.

What draws me to this process is how physical it is. Choosing the image, touching the surface, smudging the paint,

scraping it back again—it’s all done with the body. Sometimes I work fast, chasing a sense. Other times, I slow down and let it come through like a whisper. The landscape doesn’t tell me what to do in words. It stirs something in my gut. A pulse. An image. A sense of awe, or sometimes grief.

That’s the whole point for me: to make something that can’t be fully explained, only experienced. My best pieces are the ones where people stand in front of it and say, “I don’t know why, but this gives me a feeling.” That’s enough. That’s the power of art. It opens the door to the senses again, especially in a world that teaches us to trust only what can be said out loud.

We’re not here to explain everything. We’re here to feel more than we’ve been told we’re allowed to.
Art knows that.

So does nature.



NL:

Onder normale omstandigheden liegen je zintuigen niet.
Als je ooit een spiegelpaleis hebt bezocht, weet je dat ze misleid kunnen worden, maar alleen wanneer we de illusie zelf hebben opgebouwd. De geest speelt subtielere trucs. Hij kan je jarenlang voor de gek houden, en erger nog, je ervan overtuigen dat wat je denkt de werkelijkheid ís.

Als die gedachte je optilt, prima. Maar meestal geloven we juist de gedachten die ons langzaam en stilletjes ondermijnen.

Mensen kunnen iets buitengewoons: we denken in symbolen, woorden en abstracte ideeën. Een knappe kunst, maar ook een gevaarlijke. We gaan woorden behandelen alsof het feiten zijn. Zeg tien keer “Ik voel me niet goed” en je lichaam gaat het geloven. Gedachten beginnen de zintuigen te overheersen. We nemen aannames voor waar aan en checken zelden of ze kloppen. En met de snelheid van het dagelijks leven, wie heeft er tijd om elke gedachte die voorbijkomt te onderzoeken?

De natuur werkt niet zo. Ze gebruikt geen woorden, plakt geen labels. Geen labels betekent geen oordeel. De natuur is altijd in het nu. Ze spreekt in kleur, geur, temperatuur, trilling, beweging, stilte. Ze is afgestemd op harmonie, niet op meningen. Ze heeft er een paar miljoen jaar over gedaan om dat te perfectioneren. De mensheid, gedreven door taal en ideeën, heeft het een stuk minder goed gedaan. We zijn niet bepaald sterk in het behouden van balans—niet in onszelf en niet met de wereld.

“De natuur bedriegt ons nooit; het is altijd onszelf die ons bedriegen.”
– Jean-Jacques Rousseau



“Ik denk dat ik voel dat…”

Nee. Zo werkt het niet. Je voelt, of je denkt. Idealiter voel je eerst en laat je daarna de gedachte komen.

De meesten van ons kennen een moment waarop er iets in ons beweegt waarvoor geen woorden bestaan. Dáár wordt het lastig. Het onbekende wekt twijfel. Twijfel roept de geest erbij om het gevoel uit te leggen of te rechtvaardigen. Voor je het weet heb je jezelf uitgepraat om het te vertrouwen. Zo beginnen we onszelf te verlaten.

Sommigen zeggen zelfs: “Ik voel dit, maar ik weet dat het niet waar is.” Dat is een tegenspraak. Je zintuigen geven je échte informatie. Als een situatie je een onveilig gevoel geeft, dan ís dat gevoel waar voor jou. Dat anderen het niet delen, maakt het niet onwaar. Je eigen zintuigen negeren om iemand anders’ mening te volgen is heel gebruikelijk—en heel ondermijnend.

Cliënten vertelden me vaak: “Ik voelde het, maar ik luisterde niet.” Dat is juist de kern. Je hoort te luisteren. Je hoort het verschil te merken tussen een gedachte en een echt gevoel. Dát is hoe je leert jezelf te vertrouwen.

Enkele voorbeelden uit mijn praktijk:

1. Motoren en de kunst van voelen

Erik worstelde na een scheiding. Hij bleef de ruzies in zijn hoofd herhalen. Logisch begreep hij alles, maar beter voelde hij zich niet. Hij zat vast in gedachten.

Dus vroeg ik: “Wat bracht je zintuigen vroeger tot leven?”
Het duurde even, maar toen kwam er iets.

“Op de motor,” zei hij. “Bochten nemen, de wind in mijn gezicht, de regen op mijn helm. Dan voelde ik me levend.”

En toen de klap: “Ik heb de motor verkocht toen de kinderen kwamen. Ik dacht dat dat verantwoordelijk was.”

Zijn blik was eerst schaamte, daarna helderheid. Hij had echte, vitale gevoelens ingeruild voor een overtuiging over wat vaders horen te doen.

Hij was ook gestopt met muziek luisteren, met bij zonsondergang over het strand lopen, met zichzelf jaarlijks op een luxueus diner trakteren. Niet omdat hij dat niet wilde—maar omdat het niet paste bij het beeld van wie hij dacht dat hij moest zijn.

Toen Erik dit helder zag, veranderde er iets. Hij reserveerde een tafel bij een Michelin-restaurant. Hij maakte een proefrit op een nieuwe motor. De zware gedachten losten wat op. Hij vond zichzelf terug, één zintuig tegelijk.

2. Wiens angst leef jij?

Birgit kwam praten over haar moeder. De relatie was gespannen, vol kritiek en botsende meningen. Het bleek dat haar moeder de wereld zag als gevaarlijk. Die angst had Birgits jeugd gevormd.

“Ze liet me nooit in het bos spelen,” vertelde Birgit. “Bang dat ik me zou bezeren of vies werd. Ik dacht altijd dat ze me wilde beschermen. Maar nu zie ik: ze was bang dat zíj het niet aan zou kunnen. Het ging eigenlijk niet om mij.”

We gingen samen naar het bos na een storm. Het pad was modderig. Ik vroeg wat ze voelde.

“Ik wil stampen in die modder als een kind,” zei ze met een brede glimlach.

“Wat houdt je tegen?”

“Vroeger mijn moeders stem. Nu—niets.”

Ze sprong erin. Het gesop, de geur van natte aarde, het gewicht van haar laarzen—het bracht haar direct in haar lichaam. In haar eigen zintuigen. Jarenlang had ze de angst van iemand anders gevolgd. Die dag liet ze hem achter in de modder.

3. Wanneer woorden tekortschieten

Eduard en Bianca zaten vast. Eduard was snel met woorden. Bianca niet. Hij zei steeds dat hij zich geliefd wilde voelen, maar accepteerde alleen bewijs in woorden. Ik wees hem op de tegenspraak. Hij wilde iets voelen, maar eiste woorden om het echt te maken.

Wanneer had hij zich voor het laatst geliefd gevoeld?

“Toen ze mijn lievelingseten maakte,” zei hij.

Het was niet de zin “Ik hou van je” die hem raakte. Het was de warmte van een vertrouwde smaak. De geborgenheid. De zorg.

Bianca sprak via daden. Toen ze dit beiden inzagen, verdween de impasse. Hij stopte met het eisen van speeches. Zij stopte zich ontoereikend te voelen. Ze vonden elkaar terug—door de zintuigen, niet door er eindeloos over te praten.

En dan is er kunst.

Kunst probeert niet uit te leggen. Ze gaat de geest voorbij en spreekt eerst tot het lichaam. Voor je iets begrijpt, voel je het. Een schilderij treft je in de borst. Een klank trekt aan iets woordeloos in je. Pas daarna komt het brein, een beetje te laat, dat probeert te bevatten wat er gebeurde.

Daarom maak ik de kunst die ik maak. Ik werk met ruige, ongetemde landschappen—geisers, woestijnen, bergen—en vorm die om tot portalen. Niet metaforische, maar visuele openingen. Doorgangen die suggereren dat er iets is, net voorbij wat je ziet. Ik bouw deze werelden in mixed media: fotografie, verf, textuur, tot er iets nieuws verschijnt. Iets dat je niet kunt benoemen, maar wel kunt voelen.

Wat me zo aantrekt in dit proces, is hoe lichamelijk het is. Beelden kiezen, de ondergrond aanraken, verf uitvegen, weer wegkrassen—het gebeurt allemaal met het lichaam. Soms werk ik snel, jagend op een gevoel. Soms langzaam, alsof het als een fluistering doorkomt. Het landschap vertelt me niet in woorden wat ik moet doen. Het roert iets in mijn buik. Een puls. Een beeld. Een gevoel van ontzag, of soms van verdriet.

Dat is voor mij de kern: iets maken dat niet volledig kan worden uitgelegd, maar wel ervaren. Mijn beste werken zijn die waarbij mensen ervoor staan en zeggen: “Ik weet niet waarom, maar dit geeft me een gevoel.” Dat is genoeg. Dat is de kracht van kunst. Ze opent de deur naar de zintuigen opnieuw, juist in een wereld die ons leert enkel te vertrouwen op wat hardop gezegd kan worden.

We zijn hier niet om alles uit te leggen. We zijn hier om méér te voelen dan ons is toegestaan.
Kunst weet dat.

En de natuur ook.

Françoise