I love following artists who work with the earth and remind us of our connection to land. Recently I came across an art project called Kéyah, Our Home by Eugene Tapahe, and it stopped me cold.

He gathered soil samples from across North America and washed each one until its true color emerged. At first the samples looked alike, but once washed and dried they revealed strikingly different earth tones. Tapahe sees this as a reflection of the diversity of people, places, and communities.

This touched me because I’ve always felt the land holds memory. It’s alive, it nurtures us, and it carries countless expressions of life. Just like us—diverse, yet part of one whole. Too often we forget this connection. Our senses are what bring us back.

We underestimate our senses. They hand us more information than we admit, yet most of us live in our heads, analyzing life through old data and stale assumptions. That isn’t insight, it’s recycling. Real clarity comes when we bring body and mind back together: feel first, then think, then act. In that order, trust grows.

The Seoul Study (pun intended)

In 2011, researchers in Seoul compared people who walked for fifty minutes in a park with those who walked the same time through city streets. The park walkers performed better on mental tasks and reported brighter moods. The city walkers did worse on both counts.

Nature time isn’t optional. It’s brain fuel. Japan understood this back in 1982 when it coined shinrin-yoku, forest bathing, as a pillar of health. Today, Korea and the U.S. also promote it as stress relief. The lesson: once you wake up the senses in nature, thinking sharpens.

Four or Five Legs? Say what?

Michael Cohen, in Reconnecting with Nature, explains how our thoughts drift from reality. People can be taught to believe a dog has five legs if they’re told a tail counts as one. Once learned, it’s hard to go back.

Our senses cut through that confusion. Feel the difference between a tail and a leg, and belief bends back toward truth. Cohen calls this nine-legged well-being: sense reality first, then let reason interpret. That way, thought doesn’t float away from experience.

Cold wind is a simple example. Goosebumps tell you it’s too cold. You think: I need warmth. You act: put on a jacket or go inside. That’s nine-legged well-being.

Ignore the sense and you’re in trouble. You stay outside because everyone else is in T-shirts. Next day you’ve got a cold. That’s what happens when thought outruns feeling.

Assigning Meaning to a Feeling

Take Manja, a woman who visited my counseling practice years ago. She felt adrift in her life, unsure of her marriage, her work, even her friends. She also had a sore throat that doctors couldn’t explain.

When she spoke about feelings, she coughed, then apologized. She said yes to everyone and no to herself, though she didn’t see it that way. One day, while walking, she was drawn to the exposed roots of a fallen tree. She touched them, fascinated.

I asked what the roots meant to her. “They’re revealing something hidden,” she said. I asked when she revealed her true self. “Never.” Then the insight landed. Her cough was protecting her from speaking truths she held back. It was a physical alarm wired long ago: keep emotions in, don’t express them.

Weeks later, her throat was better. More importantly, she recognized that each cough was her body’s way of saying she was blocking her emotions. Over time, once she began to express her needs, the cough disappeared.

Positive Stimuli Drive Away Annoyances

It’s not enough to respond only when something hurts. Positive sensory signals matter just as much, because they show what sustains us. People who anchor those experiences—who remember what feels good and life-giving—are happier than those who don’t.

You can train your mind to recognize them. Ask: what did I feel, what triggered it, which sense was involved? If an interaction leaves you heavy, note it. If stepping away feels lighter, note that too. Each recognition stores a truth you can use again.

Closing Thoughts

Your senses deliver raw truth. Your mind adds meaning, but it distorts if it runs ahead. Health comes from keeping them together: feel first, then think, then act.

The work of Eugene Tapahe shows this clearly. Beneath the surface, hidden colors wait to be revealed. Our bodies work the same way. When we listen, what’s buried comes into view, and it’s often more beautiful than we expect.

Nine-legged thinking is not just a practice for well-being. It’s also a way of remembering our place in the larger whole, where body and land, sense and meaning, belong to the same conversation.

Feel + Think + Act = Wellbeing

Françoise

NL: --------------

Ik volg graag kunstenaars die met de aarde werken en ons herinneren aan onze verbondenheid met het land. Onlangs stuitte ik op een kunstproject genaamd Kéyah, Our Home van Eugene Tapahe, en het raakte me diep.

Hij verzamelde grondmonsters van overal in Noord-Amerika en waste elk monster totdat de ware kleur tevoorschijn kwam. In het begin leken de monsters op elkaar, maar eenmaal gewassen en gedroogd onthulden ze opvallend verschillende aardetinten. Tapahe ziet dit als een weerspiegeling van de diversiteit van mensen, plaatsen en gemeenschappen.

Dat raakte me, omdat ik altijd heb gevoeld dat het land herinnering draagt. Het leeft, het voedt ons, en het bevat talloze uitdrukkingen van leven. Net als wij — divers, maar deel van één geheel. Te vaak vergeten we die verbondenheid. Het zijn onze zintuigen die ons weer terugbrengen.

We onderschatten onze zintuigen. Ze geven ons veel meer informatie dan we toegeven, maar de meesten van ons leven in hun hoofd, analyseren het leven aan de hand van oude gegevens en versleten aannames. Dat is geen inzicht, dat is recyclen. Echte helderheid ontstaat wanneer we lichaam en geest weer samenbrengen: eerst voelen, dan denken, dan handelen. In die volgorde groeit vertrouwen.

De Seoul-studie

In 2011 vergeleken onderzoekers in Seoul mensen die vijftig minuten in een park wandelden met mensen die even lang door stadsstraten liepen. De parkwandelaars presteerden beter op mentale taken en meldden een beter humeur. De stadswandelaars scoorden op beide vlakken slechter.

Tijd in de natuur is geen luxe. Het is hersenvoeding. Japan begreep dit al in 1982, toen het shinrin-yoku — bosbaden — tot een pijler van gezondheid maakte. Tegenwoordig promoten ook Korea en de VS het als stressverlichting. De les: zodra je je zintuigen in de natuur wakker maakt, wordt je denken scherper.

Vier of vijf poten? Hoezo?

Michael Cohen legt in Reconnecting with Nature uit hoe onze gedachten van de werkelijkheid kunnen afdrijven. Mensen kunnen geleerd worden te geloven dat een hond vijf poten heeft, als hen verteld wordt dat de staart meetelt. En als je dat eenmaal hebt geleerd, is het moeilijk om terug te keren.

Onze zintuigen snijden dwars door die verwarring heen. Voel het verschil tussen een staart en een poot, en je overtuiging buigt weer terug naar de waarheid. Cohen noemt dit nine-legged well-being: ervaar eerst de werkelijkheid via je zintuigen, laat dan je verstand interpreteren. Zo blijft het denken geworteld in de ervaring.

Koude wind is een eenvoudig voorbeeld. Kippenvel vertelt je dat het te koud is. Je denkt: ik heb warmte nodig. Je handelt: je trekt een jas aan of gaat naar binnen. Dat is nine-legged well-being.

Negeer je het gevoel, dan kom je in de problemen. Je blijft buiten omdat iedereen in T-shirts loopt. De volgende dag ben je verkouden. Dat is wat er gebeurt als denken sneller gaat dan voelen.

Betekenis geven aan een gevoel

Neem Manja, een vrouw die jaren geleden mijn praktijk bezocht. Ze voelde zich stuurloos in haar leven — onzeker over haar huwelijk, haar werk, zelfs haar vrienden. Ze had ook een zere keel waar artsen geen verklaring voor vonden.

Telkens als ze over gevoelens sprak, begon ze te hoesten en verontschuldigde ze zich. Ze zei ja tegen iedereen en nee tegen zichzelf, al zag ze dat niet zo. Op een dag, tijdens een wandeling, werd ze aangetrokken door de blootliggende wortels van een omgevallen boom. Ze raakte ze aan, gefascineerd.

Ik vroeg wat de wortels voor haar betekenden. “Ze laten iets verborgen zien,” zei ze.
Ik vroeg wanneer zij haar ware zelf liet zien. “Nooit.”
Toen viel het kwartje. Haar hoest beschermde haar tegen het uitspreken van de waarheden die ze inslikte. Het was een oud lichamelijk alarm: houd je gevoelens binnen, druk ze niet uit.

Weken later was haar keel beter. Belangrijker nog: ze herkende dat elke hoest een signaal was van haar lichaam dat ze haar emoties blokkeerde. Na verloop van tijd, toen ze begon te uiten wat ze nodig had, verdween de hoest.

Positieve prikkels verdrijven ergernissen

Het is niet genoeg om alleen te reageren wanneer iets pijn doet. Positieve zintuiglijke signalen zijn even belangrijk, omdat ze laten zien wat ons voedt en in leven houdt. Mensen die die ervaringen verankeren — die onthouden wat goed en levend voelt — zijn gelukkiger dan degenen die dat niet doen.

Je kunt je geest trainen om ze te herkennen. Vraag jezelf: wat voelde ik, wat riep dat gevoel op, welk zintuig was erbij betrokken? Als een ontmoeting je zwaar achterlaat, merk dat op. Als afstand nemen lichter voelt, merk dat ook op. Elke herkenning slaat een waarheid op die je later kunt gebruiken.

Slotgedachten

Je zintuigen leveren rauwe waarheid. Je verstand voegt betekenis toe, maar raakt verstoord als het vooroploopt. Gezondheid ontstaat wanneer ze samenwerken: voel eerst, denk dan, handel daarna.

Het werk van Eugene Tapahe laat dit helder zien. Onder het oppervlak wachten verborgen kleuren om onthuld te worden. Onze lichamen werken op dezelfde manier. Wanneer we luisteren, komt wat begraven lag tevoorschijn — en het is vaak mooier dan we dachten.



Nine-legged thinking is niet alleen een methode voor welzijn. Het is ook een manier om ons te herinneren aan onze plaats in het grotere geheel — waar lichaam en land, gevoel en betekenis, deel uitmaken van hetzelfde gesprek.

  Voelen + Denken + Handelen = Welzijn

Françoise