(Nederlandse tekst, zie beneden)

We weren’t born feeling this restless. We learned it.

In Learn to Trust Your Natural Self (introduction), I wrote about how we’re taught to ignore the signals from our own bodies, to suppress instinct in favor of productivity, approval, and achievement. This follow-up looks at what happens next—what it costs us to live that way, and why so many people feel a quiet but constant sense of unease, even when life appears successful on the outside.

“We get entangled in doing, thinking, remembering, and anticipating... Nature can guide us home, away from the prison of our own thinking.”
— Eckhart Tolle

The Problem: We’re Restless, and It Shows

Stress is no longer the exception. It’s the default. Burnouts aren’t rare—they’re routine. You see it everywhere: people struggling, relationships fraying, unhealthy habits creeping in like mold. And still, we chase more—more comfort, more stuff, more achievement.

In my practice, I meet twentysomethings who tick every societal box—degree, internship abroad, steady relationship, maybe even a mortgage—and then land in my office with a blank stare. They don’t know what they want anymore.

Same goes for parents. They’re stuck in a blur of logistics: daycare drop-offs, work, dinner, gym, crash. “This isn’t living,” they say, then pour another glass or push harder at the office, hoping the numbness will wear off. It doesn’t.

Before they reach out to me, many try their GP first. Antidepressants or sleeping pills take the edge off. But the cause—this chronic inner static—remains. Obligations, expectations, responsibilities. The holy trinity of modern paralysis.

How We Got Here : We Outsourced Our Inner Compass

From childhood, we’ve been trained to trust external sources over our own senses. Parents, teachers, bosses, algorithms—they all hand us a script. Our job? Memorize and perform.

It starts early. School rewards compliance, not curiosity. Sir Ken Robinson traced this to the Enlightenment and the Industrial Revolution, when mass education was designed to feed factories, not foster individuals. The result? A system obsessed with logic, divorced from embodiment.

We teach kids to sit still, be quiet, and repeat what they’re told. Sensory play is left behind in kindergarten. Thinking wins. Feeling, not so much.

Now we’re adults, stuck in heads trained to override instincts. Our brain is powerful, yes. But when it runs the show solo, we lose access to the basic data our bodies provide—what feels right, what feels wrong. What moves us, what depletes us.

We Moved Indoors

The Industrial Revolution also moved us from land to concrete. City life brought jobs, but also noise, smog, and overstimulation. To survive, we shut down. Ignore the sirens. Tune out the fumes. Blunt the senses just enough to get through the day.

But the cost is high. Noses that can’t smell danger, ears numb to nuance, eyes glazed by blue light. Over time, this numbing becomes our norm. We lose our edge. Or worse, we lose our grip.

Modern life doesn’t just dull the senses—it deprives them of nourishment. Take negative ions. These tiny molecules—abundant in forests and near moving water—help regulate stress and mood. But in polluted cities and tech-saturated homes, they’re scarce. No wonder people feel fried.

We spend our lives inside, under LED lighting, detached from the rhythms that once kept us sane. Journalist Richard Louv called it Nature Deficit Disorder. It’s not poetic—it’s biological.

We’re Drowning in Noise

Then there’s the media. On a good day, we get hit with 174 newspapers’ worth of information. On a bad one, it’s 200 times that. War, disaster, scandal, doom. Even our ads are threats in disguise: Buy this or regret it. Do this or fall behind. Fear sells.

Our brains are wired to chase information—once useful for survival, now exploited for clicks. The reward is dopamine. The side effect is overload.

We scroll, refresh, check again. The input never stops, but the meaning often does. We feel informed but disconnected.

A Case in Point: Tom

Tom is 46. A CFO in a global company, financially set, respected, exhausted. For a year, he’d been haunted by dark thoughts. His life looked perfect on paper. Inside, he was crumbling.

He fantasized about crashing his car. Every morning, he dragged himself to the office. Meetings, pressure, late-night work calls across time zones. When his daughter broke her wrist, he broke too.

He sat in my office and said, “I just want out. I don’t enjoy this anymore.” When I asked when he last did something for fun, he couldn’t answer. Even golf had become a chore.

His thoughts spun with metrics, dinner obligations, projections. Even at home, he was performing. Playfulness, curiosity, spontaneity—gone.

Tom assumed freedom came with his title. It didn’t. He didn’t trust himself anymore. Didn’t trust life. His only escape was vacation. “There,” he said, “things make sense. The sun. The food. The freedom. For a second, it all feels right.”

Then the second ends.

The Fallout

When you’re cut off from your senses, you cross your limits without noticing. You mimic what others say instead of testing it yourself. You stop learning from experience.

We’ve medicalized what’s often environmental: Vitamin D deficiency, chronic noise, urban stress. They all chip away at resilience. The less we interact with nature, the more we suffer—physically, mentally, socially.

Infobingeing shrinks our emotional intelligence. Research shows it blunts empathy, hinders problem-solving, and reduces nuance. Real interaction—face-to-face, rooted in place—is on the decline.

So we chase quick fixes: more coffee, more screens, more snacks. Anything for a hit of stimulation. But the senses don’t want more stimulation. They want meaningful stimulation. They want what heals.

So What Now?

Yes, you could toss your phone in a lake. Some do. But most don’t need a total detox—they need discernment. What comes in? What stays out? What actually feeds you?

Richard Louv put it plainly: the more tech you use, the more nature you need to stay sane.

But slowing down, tuning in, isn’t easy in a culture obsessed with output. Chronic disease thrives in this climate, where ignoring the body is seen as grit.

We’ve trained our minds to bulldoze our senses. It’s time to retrain them to listen.

In the next post, I’ll explore how to restore that lost connection—to rebuild trust in the natural self and return to a way of living that’s not just more balanced, but more human.

See you outside!

Françoise

NL:

We zijn niet geboren met deze rusteloosheid. We hebben het geleerd.

In Leer je natuurlijke zelf vertrouwen (introductie) schreef ik over hoe we leren de signalen van ons lichaam te negeren, onze intuïtie te onderdrukken ten gunste van productiviteit, goedkeuring en prestaties. Deze vervolgtekst kijkt naar wat daarna gebeurt—wat het ons kost om zo te leven, en waarom zoveel mensen een stille maar constante onrust voelen, ook als hun leven er van buiten succesvol uitziet.

“We raken verstrikt in doen, denken, herinneren en anticiperen... De natuur kan ons thuisbrengen, weg uit de gevangenis van ons eigen denken.”
— Eckhart Tolle

Het probleem: we zijn rusteloos, en het is zichtbaar

Stress is niet langer de uitzondering. Het is de norm. Burn-outs zijn niet zeldzaam—ze zijn standaard. Je ziet het overal: mensen die worstelen, relaties die rafelen, ongezonde gewoontes die als schimmel binnensluipen. En toch blijven we jagen—op meer comfort, meer spullen, meer succes.

In mijn praktijk ontmoet ik twintigers die alle maatschappelijke hokjes hebben afgevinkt—diploma, stage in het buitenland, stabiele relatie, misschien zelfs een hypotheek—en dan tegenover me zitten met een lege blik. Ze weten niet meer wat ze willen.

Hetzelfde geldt voor ouders. Ze zitten vast in een waas van logistiek: kinderdagverblijf, werk, avondeten, sportschool, instorten. “Dit is toch geen leven,” zeggen ze, en schenken dan nog een glas in of werken nóg harder, hopend dat het gevoelloze gevoel verdwijnt. Maar dat doet het niet.

Voordat ze mij inschakelen, proberen velen eerst hun huisarts. Antidepressiva of slaappillen verzachten de randen. Maar de oorzaak—die chronische innerlijke ruis—blijft. Verplichtingen, verwachtingen, verantwoordelijkheden. De heilige drie-eenheid van moderne verlamming.

Hoe we hier beland zijn: we hebben ons innerlijk kompas uitbesteed

Vanaf onze kindertijd zijn we getraind om externe bronnen meer te vertrouwen dan onze eigen zintuigen. Ouders, leraren, bazen, algoritmes—ze geven ons allemaal een script. Onze taak? Memoriseer en voer uit.

Het begint vroeg. Scholen belonen gehoorzaamheid, geen nieuwsgierigheid. Sir Ken Robinson herleidde dit naar de Verlichting en de Industriële Revolutie, toen massaal onderwijs werd ontworpen om fabrieken te vullen, niet om individuen te vormen. Het resultaat? Een systeem dat draait op logica en het lichaam buitensluit.

We leren kinderen stil te zitten, hun mond te houden, en te herhalen wat hen verteld wordt. Sensorisch spel blijft achter in de kleuterklas. Denken wint. Voelen niet.

Nu zijn we volwassenen, vast in hoofden die getraind zijn om instincten te overstemmen. Ons brein is krachtig, ja. Maar als het alleen de leiding heeft, verliezen we de toegang tot de basale data van ons lichaam—wat goed voelt, wat niet. Wat ons beweegt, wat ons leegzuigt.

We zijn naar binnen verhuisd

De Industriële Revolutie haalde ons van het land naar beton. Het stadsleven bracht banen, maar ook lawaai, smog, en overprikkeling. Om te overleven, sloten we af. Negeer de sirenes. Negeer de dampen. Sluier de zintuigen net genoeg om de dag door te komen.

Maar dat heeft een prijs. Neuzen die geen gevaar meer ruiken, oren die geen nuances meer horen, ogen dof van blauw licht. Na verloop van tijd wordt dit afgestompte gevoel onze standaard. We verliezen onze scherpte. Of erger nog: we verliezen grip.

Het moderne leven verdooft niet alleen de zintuigen—het onthoudt ze ook hun voeding. Neem negatieve ionen. Deze kleine moleculen—rijk in bossen en nabij stromend water—helpen stress en stemming reguleren. Maar in vervuilde steden en tech-verzadigde huizen zijn ze zeldzaam. Geen wonder dat mensen zich uitgeput voelen.

We leven binnen, onder LED-verlichting, losgekoppeld van de ritmes die ons ooit gezond hielden. Journalist Richard Louv noemde het Nature Deficit Disorder. Het is geen poëzie—het is biologie.

We verdrinken in ruis

En dan is er nog de media. Op een goede dag krijgen we de hoeveelheid informatie van 174 kranten over ons heen. Op een slechte dag 200 keer dat. Oorlog, rampen, schandalen, ondergang. Zelfs reclame is een vermomde dreiging: Koop dit of krijg spijt. Doe dit of je blijft achter. Angst verkoopt.

Ons brein is bedraad om informatie te zoeken—vroeger nuttig om te overleven, nu uitgebuit voor clicks. De beloning is dopamine. Het neveneffect is overbelasting.

We scrollen, verversen, checken nog eens. De input stopt nooit, maar de betekenis vaak wel. We voelen ons geïnformeerd, maar ook vervreemd.

Een voorbeeld: Tom

Tom is 46. CFO van een internationaal bedrijf, financieel binnen, gerespecteerd, uitgeput. Al een jaar werd hij achtervolgd door donkere gedachten. Op papier was zijn leven perfect. Vanbinnen viel hij uiteen.

Hij fantaseerde over een auto-ongeluk. Elke ochtend sleepte hij zich naar kantoor. Vergaderingen, deadlines, late internationale calls. Toen zijn dochter haar pols brak, brak hij ook.

Hij zat tegenover me en zei: “Ik wil er gewoon uit. Ik geniet nergens meer van.” Toen ik vroeg wanneer hij voor het laatst iets voor zijn plezier had gedaan, kon hij geen antwoord geven. Zelfs golf was een verplichting geworden.

Zijn hoofd tolde van cijfers, dinerafspraken, prognoses. Zelfs thuis bleef hij presteren. Speelsheid, nieuwsgierigheid, spontaniteit—verdwenen.

Tom dacht dat vrijheid bij zijn titel hoorde. Niet dus. Hij vertrouwde zichzelf niet meer. Hij vertrouwde het leven niet meer. Zijn enige ontsnapping was vakantie. “Daar,” zei hij, “klopt alles ineens. De zon. Het eten. De vrijheid. Heel even voelt alles goed.”

Tot dat moment weer voorbij is.

De gevolgen

Als je losgekoppeld bent van je zintuigen, overschrijd je je grenzen zonder het te merken. Je imiteert wat anderen zeggen in plaats van het zelf te onderzoeken. Je leert niet meer van ervaring.

We hebben gemedicaliseerd wat vaak omgevingsfactoren zijn: vitamine D-tekort, chronisch lawaai, stedelijke stress. Ze knagen aan je veerkracht. Hoe minder we met natuur in contact zijn, hoe meer we lijden—fysiek, mentaal, sociaal.

Informatieverslaving verkleint ons emotioneel bewustzijn. Onderzoek toont aan dat het empathie afstompt, probleemoplossend vermogen hindert en nuances vervaagt. Echt contact—face-to-face, op een plek geworteld—neemt af.

Dus grijpen we naar snelle oplossingen: meer koffie, meer schermen, meer snacks. Alles voor een prikkel. Maar de zintuigen willen geen meer. Ze willen echte prikkels. Ze willen wat geneest.

Dus wat nu?

Ja, je zou je telefoon in een meer kunnen gooien. Sommigen doen dat. Maar de meesten hebben geen volledige detox nodig—ze hebben onderscheidingsvermogen nodig. Wat laat je toe? Wat houd je buiten? Wat voedt je werkelijk?

Richard Louv zei het helder: hoe meer technologie je gebruikt, hoe meer natuur je nodig hebt om mentaal gezond te blijven.

Maar vertragen en afstemmen is niet makkelijk in een cultuur die draait op output. Chronische ziektes floreren in deze omgeving, waar het negeren van je lichaam wordt gezien als doorzettingsvermogen.

We hebben ons brein geleerd om onze zintuigen te overstemmen. Het is tijd om het opnieuw te leren luisteren.

In de volgende post ga ik dieper in op hoe we die verloren verbinding kunnen herstellen—hoe we het vertrouwen in ons natuurlijke zelf kunnen terugvinden en weer kunnen gaan leven op een manier die niet alleen meer in balans is, maar ook menselijker.

Tot buiten!
Françoise