In The Power of Unthinking, I wrote about the quiet intelligence of the body, how instincts, not thoughts, often hold the truth. And in Wellness is Missing Something, I explored how many self-care routines bypass the deeper need for connection. This piece continues that thread.

Meet Jerry and Lisa, two people shaped by pressure, guilt, and performance. What changed wasn’t a perfect plan or new mindset. It was a tree, a cow, a long silence. When they stepped into nature and let their senses lead, they began to remember who they were, without needing to fix, prove, or achieve a thing.

JERRY - The Place He Chose for Eternity

When I first started working with Jerry, an illustrator who sought my help, he told me his body had begun to push back. His heart would skip a beat now and then. Even though he stayed active, he sometimes felt out of breath. He had random twitches, sore muscles. He chalked it up to his workouts, maybe he’d pulled something. But instead of listening to what his body was trying to tell him, he doubled down. He pushed harder, thinking that more exercise would fix it. What had once been a release now felt like a pressure. He had to keep moving. His logical mind insisted it was the only way to feel better. But it backfired. Deep down, he knew something else was going on. "I’m afraid it’s in my head," he admitted.

Jerry used the word must a lot. As if to balance it out, his mind often wandered to calmer places, memories of sailing holidays where he stood at the helm of a boat. He loved watching shows like Deadliest Catch or documentaries about the Sea Shepherd crews. Those were the only things that still stirred something in him. They gave him a quiet kind of hope. He felt those people were doing something meaningful. Maybe he wanted to do that too.

Still, the next morning, he put his jacket back on, fought traffic, and made his way to the studio, dreaming of wild oceans. He thought of his childhood trips to an island with his parents. Hours spent wandering the beaches, beachcombing, watching the horizon. The idea of living and creating on one of the islands became more and more tempting. That, he said, would feel like real life.

During his recovery phase, we worked a lot on sensory awareness. One day I took him for a walking session in the woods. After some breathing exercises, I asked him to find a place where he could imagine staying forever. "Forever? That’s a long time," he laughed. He wandered off. First to a big beech tree, then to a bench on a hill. He lingered briefly, but neither place held him. I watched as he disappeared into the forest.

A few minutes later, Jerry returned. He stood beside me, turned slowly, and said, “This is the spot.”

I asked what had been off about the other places.

“Too closed in,” he said. “There’s always something blocking the way. Here, everything’s open. I still have all options.”

I pointed out that it had been his senses, not his thoughts, that brought him here.
“So,” I asked, “what do your senses love most right now?”
He smiled. “Space. Big space. Like the sea. Or those meadows that go on forever. That always makes me feel calm.” He paused, then added, “The wind on my face, walking for miles on the beach, like I did with my parent, that makes me happy.”

When I asked what that might mean for his life now, he didn’t miss a beat.
“It means I need freedom. I need room to move in every direction.”

“And how does it feel,” I asked, “to be led by your senses?”

His whole face lit up. “So normal!”

LISA – From shame and exhaustion to a moment of peace

By the time Lisa shared the truth, we’d already had a few emotional talks. She was a team leader at an educational institute and admitted she followed her boss’s orders without question. She worked hard to please him, did everything she could to get it right. But the calm she used to feel during her morning bike ride through the forest was long gone.

At home, things didn’t feel much better. After putting her kids to bed, she collapsed on the couch, too drained to move. Toys were everywhere. The kitchen was a mess. She blamed herself for not cleaning up. That shame quickly grew into something heavier. Maybe she was just a bad mother?

To escape the weight of that thought, she stayed up late watching soap operas. She liked the strong women on screen, their confidence, their clarity. But once she went to bed, she felt small. A failure. Her mother’s voice echoed: If it’s not a ten, you’ll never be anything. Lisa lay in bed with that thought and often slept badly.

Still, when the kids were off to school and she biked to work, her mind wandered. She imagined how it would feel if someone simply appreciated her. A kind word. A compliment. Or better yet, falling in love again—and someone falling in love with her. They’d go on a picnic in the countryside. Rent a cottage in the woods. Sit together and enjoy doing nothing at all.

She lit up when she talked about childhood weekends at a friend’s grandmother’s house. They played outside all day. Lunch was often served under the trees, just sandwiches and the sound of birds. “I could just be there,” she said with a faraway look in her eyes.

It didn’t take much to get Lisa to agree to an outdoor session. She relaxed almost instantly. Nature did what it always does. After a while, I asked her to find something in the landscape that pulled her in. She looked startled. “How do I do that?” she asked. She wanted the answer from me, but I told her to let her senses lead.

Nervous, she walked away. Glanced back once. Then kept going, slowly.

I gave her space, let her find her own pace without my presence shaping her experience. Ten minutes later, I found her on a bench. She was still. Calm. Staring across a wide ditch toward the meadows. A few cows stood nearby, looking our way.

She sighed. “This feels good,” she said. It reminded her of old walks with her friend.
“There’s space here. The water moves gently. The cows see me but don’t bother me. I don’t judge them. They don’t judge me.”

I let that sit for a moment.
Then I asked, “What would you want those cows to know about you?”

She frowned. Didn’t answer. I left her alone again.

Later, when we met back up, I asked her if she’d told the cows anything. She smiled shyly. “I petted one,” she said. She hadn’t expected it to let her, but it had.
“For the cow, I wasn’t a threat. It felt okay. I think it liked the attention.”

“And how are you different from those cows?” I asked.

She looked at me. Her eyes filled.
“I’m not,” she said softly. “They want the same things I do.”
“And you’re okay with them being just as they are,” I said.
“What does that say about you?”

She hesitated. Then, remembering what she’d said before, her voice cracked:
“Maybe I’m okay too?”

Letting Nature Reflect Us Back

Jerry didn’t need another plan. Lisa didn’t need another strategy. What they both needed was already in the, something their minds had overridden for years. What they found in the woods, in open space, in the steady gaze of a cow, wasn’t a fix. It was a recognition.

When we stop overriding our instincts, we start to hear again. Not in words, but in signals. In goosebumps. In longing. In the deep sigh that comes when we finally land somewhere that feels true.

Nature doesn’t give answers. It offers a space where we can hear our own. And sometimes, that’s all it takes to remember: I’m not broken. I’m just tired of pretending I’m not already whole.

Françoise

Nederlands:

"Moe van doen alsof je niet al 'heel' bent?"

In De Kracht van het Niet-Weten schreef ik over de stille intelligentie van het lichaam – hoe instincten, niet gedachten, vaak de waarheid in zich dragen. En in Wellness mist iets onderzocht ik hoe veel zelfzorgroutines voorbijgaan aan de diepere behoefte aan verbinding. Dit stuk borduurt daarop voort.

Maak kennis met Jerry en Lisa, twee mensen gevormd door druk, schuld en prestatiedrang. Wat bij hen veranderde, was geen perfect plan of nieuwe mindset. Het was een boom, een koe, een lange stilte. Toen ze de natuur instapten en hun zintuigen het voortouw lieten nemen, begonnen ze zich te herinneren wie ze waren – zonder iets te hoeven repareren, bewijzen of bereiken.

JERRY – De plek die hij koos voor de eeuwigheid

Toen ik voor het eerst met Jerry werkte, een illustrator die mijn hulp zocht, vertelde hij dat zijn lichaam begon terug te duwen. Zijn hart sloeg soms een slag over. Hoewel hij actief bleef, voelde hij zich af en toe buiten adem. Hij had willekeurige spiertrekkingen, pijnlijke spieren. Hij dacht dat het door zijn trainingen kwam, misschien had hij iets verrekt. Maar in plaats van te luisteren naar wat zijn lichaam hem wilde vertellen, ging hij harder trainen. Hij duwde door, denkend dat meer beweging de oplossing was. Wat ooit ontspanning bood, voelde nu als druk. Hij móést blijven bewegen. Zijn logische brein hield vol dat dat de enige manier was om zich beter te voelen. Maar het werkte averechts. Diep vanbinnen wist hij dat er iets anders aan de hand was. “Ik ben bang dat het tussen mijn oren zit,” gaf hij toe.

Jerry gebruikte vaak het woord moeten. Alsof hij dat probeerde te compenseren, dwaalden zijn gedachten regelmatig af naar rustigere plekken – herinneringen aan zeilvakanties waar hij aan het roer stond. Hij hield van programma’s zoals Deadliest Catch of documentaires over de Sea Shepherd-crews. Dat waren de enige dingen die hem nog echt raakten. Ze gaven hem een stille hoop. Hij had het gevoel dat die mensen iets betekenisvols deden. Misschien wilde hij dat zelf ook wel.

Toch trok hij de volgende ochtend zijn jas weer aan, vocht zich door het verkeer, en ging naar zijn studio – dromend van wilde oceanen. Hij dacht aan zijn kindertijd op een eiland met zijn ouders. Urenlange strandwandelingen, strandjutten, turen naar de horizon. Het idee om op zo’n eiland te leven en te creëren werd steeds aanlokkelijker. Dát, zei hij, zou voelen als écht leven.

Tijdens zijn herstelperiode werkten we veel met zintuiglijke waarneming. Op een dag nam ik hem mee voor een wandelsessie in het bos. Na een paar ademhalingsoefeningen vroeg ik hem een plek te vinden waar hij zich kon voorstellen voor altijd te blijven. “Voor altijd? Da’s lang,” lachte hij. Hij liep weg. Eerst naar een grote beuk, daarna naar een bankje op een heuvel. Hij bleef er even, maar geen van beide plekken hield hem vast. Ik keek toe hoe hij in het bos verdween.

Een paar minuten later kwam Jerry terug. Hij stond naast me, draaide zich langzaam om en zei: “Dit is de plek.”

Ik vroeg wat er mis was met die andere plekken.

“Te afgesloten,” zei hij. “Er stond altijd wel iets in de weg. Hier is alles open. Ik heb nog alle opties.”

Ik wees erop dat het zijn zintuigen waren, niet zijn gedachten, die hem hiernaartoe hadden geleid.
“Dus,” vroeg ik, “wat vinden je zintuigen op dit moment het fijnst?”

Hij glimlachte. “Ruimte. Grote ruimte. Zoals de zee. Of van die weilanden die eindeloos doorgaan. Dat geeft me altijd rust.” Hij zweeg even en zei toen: “De wind op mijn gezicht, kilometers lopen over het strand, zoals ik met mijn ouder deed – dat maakt me gelukkig.”

Toen ik vroeg wat dat zou kunnen betekenen voor zijn leven nu, antwoordde hij direct:
“Het betekent dat ik vrijheid nodig heb. Ruimte om alle kanten op te kunnen.”

“En hoe voelt het,” vroeg ik, “om je te laten leiden door je zintuigen?”

Zijn gezicht lichtte helemaal op. “Zo normaal!”

LISA – Van schaamte en uitputting naar een moment van rust

Toen Lisa eindelijk de waarheid deelde, hadden we al een paar emotionele gesprekken gehad. Ze was teamleider op een onderwijsinstelling en gaf toe dat ze haar leidinggevende blindelings volgde. Ze werkte keihard om het goed te doen, om hem tevreden te stellen. Maar de rust die ze vroeger voelde tijdens haar ochtendrit door het bos was al lang verdwenen.

Thuis voelde het al niet veel beter. Na het naar bed brengen van haar kinderen zakte ze uitgeput op de bank. Overal lagen speelgoedjes. De keuken was een rommel. Ze gaf zichzelf de schuld dat ze niet had opgeruimd. Die schaamte groeide snel uit tot iets zwaarders. Was ze gewoon een slechte moeder?

Om te ontsnappen aan dat gevoel bleef ze ’s avonds laat op om soaps te kijken. Ze hield van de sterke vrouwen op tv, hun zelfvertrouwen, hun helderheid. Maar zodra ze naar bed ging, voelde ze zich klein. Een mislukkeling. De stem van haar moeder echode: Als het geen tien is, dan ben je niets waard. Lisa lag met die gedachte in bed en sliep vaak slecht.

Toch dwaalden haar gedachten af als ze ’s ochtends naar het werk fietste. Ze stelde zich voor hoe het zou voelen als iemand haar gewoon waardeerde. Een vriendelijk woord. Een compliment. Of beter nog: opnieuw verliefd worden – en iemand die ook op haar verliefd werd. Samen picknicken op het platteland. Een huisje huren in het bos. Samen zitten en gewoon níets doen.

Ze straalde als ze vertelde over weekendjes in de tuin van de oma van een vriendin. Ze speelden de hele dag buiten. De lunch werd onder de bomen geserveerd – gewoon boterhammen en het gezang van vogels. “Ik mocht daar gewoon zijn,” zei ze met een dromerige blik.

Veel moeite kostte het niet om Lisa mee naar buiten te krijgen. Ze ontspande bijna meteen. De natuur deed wat het altijd doet. Na een tijdje vroeg ik haar iets in het landschap te vinden dat haar aandacht trok. Ze schrok. “Hoe doe ik dat?” vroeg ze. Ze wilde het antwoord van mij horen, maar ik zei dat ze haar zintuigen moest volgen.

Zenuwachtig liep ze weg. Keek nog even om. Ging toen langzaam verder.

Ik gaf haar de ruimte, liet haar haar eigen tempo vinden zonder dat mijn aanwezigheid haar ervaring beïnvloedde. Tien minuten later vond ik haar op een bankje. Ze zat stil. Kalm. Starend over een brede sloot naar de weilanden. Een paar koeien stonden in de buurt en keken onze kant op.

Ze zuchtte. “Dit voelt goed,” zei ze. Het deed haar denken aan wandelingen met haar vriendin.
“Hier is ruimte. Het water beweegt zacht. De koeien zien me, maar ze storen me niet. Ik oordeel niet over hen. Zij niet over mij.”

Ik liet die woorden even vallen.
Toen vroeg ik: “Wat zou je willen dat die koeien over jou wisten?”

Ze fronste. Antwoordde niet. Ik liet haar weer alleen.

Later, toen we elkaar weer ontmoetten, vroeg ik of ze de koeien iets had verteld. Ze glimlachte verlegen. “Ik heb er één geaaid,” zei ze. Ze had niet verwacht dat het dier dat zou toelaten, maar het gebeurde wel.
“Voor die koe was ik geen bedreiging. Het voelde oké. Ik denk dat hij het fijn vond.”

“En hoe ben jij anders dan die koeien?” vroeg ik.

Ze keek me aan. Haar ogen vulden zich met tranen.
“Dat ben ik niet,” zei ze zacht. “Zij willen precies hetzelfde als ik.”
“En jij vindt het prima dat zij gewoon zijn zoals ze zijn,” zei ik.
“Wat zegt dat over jou?”

Ze aarzelde. Toen herinnerde ze zich wat ze eerder had gezegd, en haar stem brak:
“Misschien ben ik ook gewoon oké?”

Laat de natuur ons weerspiegelen

Jerry had geen nieuw plan nodig. Lisa had geen nieuwe strategie nodig. Wat ze nodig hadden was er al – iets wat hun hoofd jarenlang had overschreeuwd. Wat ze vonden in het bos, in de open ruimte, in de kalme blik van een koe, was geen oplossing. Het was herkenning.

Als we ophouden met het negeren van onze instincten, beginnen we weer te luisteren. Niet in woorden, maar in signalen. In kippenvel. In verlangen. In die diepe zucht die komt wanneer we eindelijk ergens landen dat voelt als waarheid.

De natuur geeft geen antwoorden. Ze biedt een ruimte waarin we die van onszelf weer kunnen horen. En soms is dat genoeg om ons te herinneren:  Ik ben niet kapot. Ik ben gewoon moe van doen alsof ik niet al heel ben.

Françoise